वाट्यास आलेला प्रत्येक क्षण पेरत गेले
बहरलेलं आयुष्य उगवेल या आशेने
...पण जीवनच मातीमोल झाले!

मानापमान, प्रतारणा जळामधे टाकत गेले
शुद्ध जीणे वरती येइल ही आशा
...पण आयुष्य विनामतलब वहात गेले!

शिखरावर नजर ठेउन जगत गेले
पंखांवरती भरवसा ठेउन
...तर जीणे पायदळी पडले!

मिळालेल्या प्रत्येक श्वासाचा हिशेब ठेउन
आयुष्य फुलवु म्हटले तर
...श्वास माझे उंब-यात अडखळु लागले!

व्हावे जगणे अर्थपुर्ण म्हणुन
आयुष्याची होळी केली तरी
 ... शेवटी राखच हाती आली!