चरैवेति चरैवेति!

डार्वीनचा सिद्धांत,
बळी तो कान पिळी
आणखी काय?

सगळेच मंतरलेले...
कशासाठी पोटासाठी?
टीचभर खळगीसाठी!
पळा पळा कोण पुढे पळे तो...
चरैवेति चरैवेति!
लांबच लांब रांगा..
मुंग्या, मुंग्या...असंख्य मुंग्या!
अबब...केवढी ती लोकसंख्या!
घड्याळाची टिकटीक
थेंब थेंब पाणी, लोकलची हाक
टिफीन..अभ्यास!
स्वयंपाक, पाहुणे..!
मुलं ... नातवंडं!
माझा तु, माझा संसार
माझं माझं ..माझं
माझ्यामाझ्यात मश्गुल मी

हुश्श! दमलो बुवा...
केवढा हा प्रवास!

दोन श्वासातलं अंतर्...जीवन मृत्यु!
देवघरात
समईतल्या मंद मंद
थरारतात वाती...
अंतिम श्वास...
कलंडली मान, उघड्या मुठी!
संपलं सारं!
म्हणावे आता..जन पळभर...!


साठा उत्तराची कहाणी
पाचा उत्तरी
सुफळ संपुर्ण!

कप्पा

परवा...अगदी परवाच
आवरले ना सगळे कप्पे!
सगळं घर, एकूणएक कप्पा
कसा लख्ख केला होता!

तो तळातला कप्पा
कसा नजरेतुन सुटला कोण जाणे!

काय असेल बरं त्यात?
हं, एका शेल्फावर आहेत...
काही आठवणी बासनात गुंडाळलेल्या!
आणि
एका रांजणात आहेत..
थोडे फार वाट्याला आलेले ओले, हळवे क्षण
पुष्कळशा कडु-गोड, बोचर्‍या पण
धुळ खात पडलेल्या
असेल आठवणींच गाठोडं!

आणि काही फ्रेम्स, प्रतिमा
पालथ्या मारलेल्या... !

जाऊ दे, मनाचा तो कप्पा
आता कायमचा बंदच करुन ठेवणार आहे मी!
उगाच तुझ्या विचारांची धुळ उडुन
तुझीच प्रतिमा खराब व्हायला नको!